Het is zomer 2024, de meeste mensen zijn lekker op vakantie. En ik zit klaar om te bellen met de arts om te horen wat de uitslag is van 7 tumormarkers die getest zijn.
De afgelopen maanden waren uitdagend. Na de tweede miskraam kwam mijn lijf en cyclus in een rare periode. Er klopte iets niets maar wat het was wist ik niet. Ik schreef eerder deze blog over mijn eerste miskraam, en deze blog over een tweede miskraam vrij direct na de eerste miskraam.
In het verleden ben ik vaker in het ziekenhuis geweest met ‘vage klachten’ en nooit was er iets aan de hand. Ik trek dan ook niet erg snel aan de bel want denk al snel dat ik zeur en overdrijf. Maar toen ik net voor de zomer menstruatiebloedingen had die ver voorbij ‘gewone hoeveelheden’ ging en ik kromlag van de buikpijn de meeste dagen, was het toch wel tijd voor actie.
Nadat de huisarts mijn klachten direct heel serieus nam, kreeg ik bericht dat ik 2-4 maanden zou moeten wachten op een bezoek aan de gynaecoloog. Toch had ik de volgende dag al een oproep dat ik toch maandag al terecht zou kunnen. Er werd meteen doorgepakt. Er werden 2 bezoeken ingepland. De eerste voor een echo voor eventuele afwijkingen, de tweede op fertiliteit.
Hoewel ik me heel erg op m’n gemak gesteld voelde tijdens de echo en de vrouw die dat deed heel prettig was, verliep het onderzoek twijfelachtig.
De inwendige echo gaf onrust
Ik had net mijn klachten verteld en omschreef het als volgt: “Ik ben niet zwanger, dat heb ik ook getest, maar ik voel me zwanger, ben misselijk de hele tijd, heb menstruatie-achtige krampen, ben door en door moe wat ik alleen herken uit de twee vorige zwangerschappen en ik heb steken in mijn buik.”
Ik vertelde ook dat ergens dacht dat het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap is, hoewel ik tegelijkertijd ook wist dat dat praktisch onmogelijk is omdat ik wel ongesteld ben geweest de afgelopen paar cycli.
Daar lag ik, met m’n voeten in de stijgbeugels, benen wijd, klaar voor de inwendige echo. Al vrij snel zei ze: “Hier zit iets. Dat lijkt inderdaad toch echt een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Kijk, hier zien we ook iets in het blaasje zitten, maar er zit geen kloppend hartje”
Ik benoemde nogmaals dat ik ongesteld was geweest en dat de -vele- zwangerschapstesten allemaal negatief waren. Omdat ik me zo ‘zwanger voelde’ de hele tijd, heb ik zeker 7 tests gedaan de weken ervoor. Daarom keek ze opnieuw en constateerde ze dat het blaasje niet in de eileider of eierstok zit maar in mijn buikholte. Niet in de baarmoeder, die is leeg en schoon, ook geen vleesbomen of andere afwijkingen. Een gewone zwangerschap is het 100% zeker niet.
In mijn eierstokken zijn eitjes te zien die in ontwikkeling zijn, wat maakt dat het ook geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap kan zijn.
Nu klinken de woorden “Dit ziet er toch wel verontrustend uit.”
Ik weet nog dat ik de vraag stelde “Dus zo’n zwart gat hoor je niet in je buik te hebben? Het is niet m’n blaas ofzo?”. Wat ik op het moment zelf al een vrij rare vraag vond van mezelf, maar goed haha.
“Nee, het is niet je blaas die zit aan de andere kant. En dit hoort er ook niet te zitten.”
“Ik haal er een collega gynaecoloog bij.”
Niet veel later werd voor de derde keer de inwendige echo gedaan. En kwam er weer wat nieuws naar voren. Er zat een cyste in mijn linker eierstok, in mijn rechtereierstok, en wat dat in mijn buik dan was, was “onduidelijk.”
Ineens was het klaar.
Ik heb nog 3 keer opnieuw gevraagd ‘dus ik moet gewoon afwachten en het is niets ergs?’. Het was inderdaad zoals het nu lijkt niets ergs. Ik liep met een raar gevoel weg.
De beide vrouwen waren lief, behulpzaam en ik voelde me op mijn gemak bij hen. Maar de echo was rommelig. Het ging van ‘buitenbaarmoederlijke zwangerschap” naar “iets verontrustends in de buikholte” naar “2 cystes in de eierstokken” en “gewoon even afwachten”.
Dat in m’n buik was ook niet opnieuw bekeken en dat zat me niet lekker.
Omdat ik wist dat ik 2 weken later alweer heen moest, liet ik het er maar bij. Hoewel ik niet denk dat ik anders wel ‘voor mezelf was opgekomen’. Dan was ik denk ik ook met een drup aan m’n neus weggelopen zonder er verder wat aan te doen.
Twee weken later lag ik er weer…
De klachten werden erger, de pijn in mijn buik steeds meer. Tot het punt dat ik door de vermoeidheid niet meer naar behoren kon functioneren. De dagen met Jayson en Harvey deed ik op veel cafeïne uit energydrank – wat ik alleen doe als het echt, echt, echt niet gaat, want ik snap ook wel dat dat een kansloze strategie is 🤪. John sprong veel en vaak bij. En ik sliep vooral of lag wakker van de pijn.
Door de fysieke pijn en energie die het koste ben ik in 3 weken tijd toen ruim 3 kilo afgevallen, wat ook niet meehielp aan lekker energiek zijn. ‘T ging gewoon rap bergafwaarts.
Zo’n twee weken later ging ik weer naar de gynaecoloog. Het was een fertiliteitsonderzoek maar werd breder dan dat. Ik vertelde m’n twijfel over de vorige keer. Nadat hij m’n klachten goed aanhoorde en aangaf dat we bloed gingen afnemen op verschillende infecties, een uitstrijkje, tekorten en andere afwijkende dingen, zei hij ook dat we nogmaals een echo zouden doen. Wat ik erg fijn vond.
Hij nam er goed de tijd voor en sloot meerdere dingen uit. Het is geen endometriose, geen vleesbomen, geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Wel zag hij dat de cyste die rechts zat de vorige keer, was gegroeid en duidelijk aan de buitenkant van m’n eierstok zit, en niet erin. Dat was dat ‘ding’ in m’n buikholte van de vorige keer.
Maar zonder verder onderzoek is daar niks over te zeggen of het goed, slecht, normaal, afwijkend, is. En dus, moeten we de eerste uitslagen afwachten.
Ondertussen liep er een second opinion
Enkele dagen voor dit tweede bezoek ben ik voor een second opinion op het gehele verhaal, naar een andere arts gegaan. Een ‘gewoon opgeleide’ arts, maar wel eentje die naar het lijf als geheel kijkt en die een natuurlijke en holistische aanpak heeft. Hij dacht dat het endometriose zou kunnen zijn maar omdat hij geen gynaecoloog is moesten we dat laten checken door de man waar ik enkele dagen later heen zou gaan (die dat dus uiteindelijk uitsloot).
Ik vind zeker in situaties als deze, het belangrijk dat er naar het grotere geheel gekeken wordt. En ik voel me ook vrijer om verzoeken te doen voor verder onderzoek, bij iemand die als holistisch arts werkt, merk ik.
Om meer vanuit het grotere geheel te kunnen kijken en meer snelheid in het proces te krijgen, zonder steeds weken te moeten wachten, besloot hij extra bloedonderzoeken te laten uitvoeren.
En zo werd er naast allerlei basics als urineonderzoek (allemaal schoon), basis tekorten (allemaal niet aanwezig en dus goed) en naast alle infectie-onderzoeken en de uitstrijkjes vanuit de gynaecoloog, ook bloed afgenomen op tumormarkers. 7 verschillende tumormarkers in het vrouwelijke gebied.
Op moment van schrijven is het nog inbetween de uitslagen. Alle onderzoeken lopen, ik heb veel bloed af laten nemen de laatste twee weken. En nu is het wachten tot ik de uitslagen krijg. Deel 1 van de uitslagen krijg ik morgen, dat zijn de tumormarkers. Deel 2 krijg ik pas anderhalve week later, maar die maak ik me niet zo druk om, ik heb niet het idee dat daar wat uit gaat komen per se.
Geen derde kind maar uitslagen over tumormarkers
Ineens gingen we van een wens voor een derde, conscious conception, twee zwangerschappen die eindigden in beide keren een miskraam, naar tumormarkers.
Dus hoe het ook loopt, de derde die we hopelijk ooit mogen verwelkomen laat nog even op haar wachten. Nu eerst wachten op dat eerste telefoontje en alle uitslagen die daaruit komen…
