Tweede Miskraam tijdens conscious conception weg naar baby 3

[begin 2024]

Na de eerste miskraam had ik niet verwacht dat het nog een keer mis zou gaan. Ik voelde wel de angst en onzekerheid. Eerst het spannende moment voorbij de ongesteldheid-datum. Daarna met spanning toewerken naar het yes-zwanger-moment. Maar daarna kwam de allerspannendste dag: De dag dat het de vorige keer misging en ik een miskraam had.

Maar… het leek goed te gaan. Ik begon niet, zoals de vorige keer, in week 5 van de zwangerschap te bloeden. Net toen ik me er een kleine week later echt aan overgaf en durfde te vertrouwen dat het goed zou gaan begon ik ineens weer (enorm) te bloeden. Enkele uren later viel er een groot bloedstolsel uit me tijdens het plassen.

Begin dit jaar schreef ik dit artikel over de wens voor een derde kindje en hoe dat resulteerde in een eerste miskraam.

Hoe we verder gingen na de eerste miskraam

Nadat het de eerste keer mis was gegaan besloot ik extra te verdiepen en meer tijd te nemen voor Conscious Conception. Bewust zwanger worden vinden John en ik een heel belangrijk proces.

Het boek ‘Pre-parenting’ raad ik vaak aan, en is eentje die voor ons een leidraad is geworden in het echt serieus nemen van ‘toewerken naar een zwangerschap’. Want de blauwdruk van je kindje, begint al voordat het werkelijk verwekt is.

Ik zag de eerste miskraam, na de eerste dagen van teleurstelling, als mogelijkheid om nog meer ruimte te nemen voor Conscious Conception. Ik nam heel bewust extra tijd om stil te staan bij het leven, mijn wensen, hoe ik het voor me zag met drie kinderen, veranderingen die ik in werk of financiën zou willen maken.

Het was niet fijn dat het was misgegaan, maar al vrij snel voelde en ervaarde ik de ruimte die het me gaf om nog meer in te checken bij mezelf. Dus verdiepte ik me nog meer in de conscious conception vragen die me terugbrachten naar m’n kern. Ging ik iedere week op vrijdag een vast moment mediteren om verbinding te maken met m’n lichaam en m’n derde-kinderwens. Het voelde rustgevend en fijn.

Toen het moment kwam dat we weer opnieuw een poging konden doen, ik hield dat bij met ovulatie-sticks, maakten we er weer een heel bewust moment van. Een belangrijk, en heel fijn, onderdeel van conscious conception. Want ook ‘hoe’ een kindje verwekt wordt, wordt onderdeel van de blauwdruk van een kind.

Het lukte weer, tot het mis ging

Na het weer ‘op de rit krijgen’ van m’n lijf en cyclus en na de nieuwe emotionele en mentale ruimte die we gemaakt hadden na de eerste miskraam, lukte het zwanger worden weer snel. Een heel fijn maar ook erg spannend iets. Want de blijdschap was er, maar bij mij heerste er onzekerheid.

Zou het nu wel goed gaan? Wat als het weer mis gaat? Ieder signaaltje checkte ik dubbel, ieder kleine geborrel in mijn buik zag ik als een ‘slecht teken’. Hoe bewust we ook hadden voorbereid, de twijfel overheerste op veel momenten. Iets waar ik de ruimte aan gaf, omdat ik niet opzoek ben naar ‘love en light’ alleen. Want een miskraam maakt nou eenmaal impact en doen alsof die angst dat het weer misging er niet was, zou liegen zijn tegen mezelf.

Ik leefde toe naar de week waarin ik ongesteld zou moeten worden, maar niet werd. Yes! Daarna naar de bevestiging van zwangerschap. Eerste stappen bereikt! Ik leefde toe naar de eerste kwaaltjes van misselijk voelen. Hoewel ik die steeds wel ervaarde, ik dacht door m’n hormonen die steeds alle kanten opgingen de laatste weken. Ik leefde toe naar het moment dat de zwangerschap enkele weken onderweg was. En toen kwam het punt dat ik de vorige keer begon te bloeden, in week 5 van de officiële zwangerschapstelling. Toen ook die week veilig voorbijgegaan was kwam er berusting.

De specifieke ochtend weet ik nog goed. Ik stapte uit bed en dacht de volgende woorden: “Als er nu geen bloed bij zit dan weet ik zeker dat het goed zal gaan.” Die woorden heb ik zo goed onthouden omdat ik zo pijnlijk geconfronteerd werd met de realiteit, enkele seconden later.

Ik zat best vol zelfvertrouwen op de wc om te plassen. M’n buik voelde goed, ik voelde niks ‘raars’ en ik had eindelijk de ruimte gevonden om het vertrouwen toe te laten. Echt nietsvermoedend veeg ik af en ineens zie ik het toch… bloed. Nog niet veel, maar overduidelijk bloed.

Deze keer was ik echt ziek van de miskraam

De uren die volgden waren zo veel zwaarder dan de vorige keer. Ik werd echt fysiek ziek. Zo ontzettend last van m’n buik, misselijk, algehele malaise en ik kon niks anders dan liggen en verdrietig zijn. Ergens die ochtend, na veel buikkrampen, had ik het vruchtje op m’n wc papier. Nog zo klein als een boontje. Ik kneep erin om te zien wat er gebeurde. Het was een soort rubberachtig flexibel.

De teleurstelling die ik voelde, vooral teleurgesteld in mijn eigen lijf, was bijna niet te doen. Ik was verdrietig, boos, teleurgesteld en voelde me aan alle kanten rot. De dagen erna bleef ik ziek. Fysiek was het zwaar. Heel anders dan de vorige keer.

Ik wist het even niet meer.

Ik wist niet meer wat m’n hoofd nou wilde.

Ik wist niet meer wat m’n lijf nodig had.

Ik wist niet meer of ik nog wel een keer een eventuele teleurstelling aankon.

Ik wist het gewoon niet op dat moment.

En dus lieten we weken voorbijgaan. Weken van rust, herstel, goed zorgen voor m’n lijf en er samen over praten.

Hoe nog een poging leidde tot het ziekenhuis

Na veel weken rust en herstel en veel erover praten met John ontstond er weer ruimte. Ondanks onzekerheid in m’n lijf, wilden we er wel weer voor gaan.

Maar mijn lijf deed gek. Anders dan ik gewend was. Mijn cyclus werd onregelmatig. Ik bleef misselijk alsof ik zwanger was. Ik hield constant een zeurend gevoel in mijn buik. Wekenlang voelde ik me zwanger, zonder zwanger te zijn. Wekenlang voelde ik me raar.

De ene menstruatie bloedde ik enorm veel, waarbij het letterlijk langs m’n benen op de grond stroomde, iets wat ik niet kende van m’n lichaam. De andere menstruatie was ik amper aan het bloeden. En die buikkramp steeds, de hele tijd aanwezig. De weken werden maanden en de klachten bleven. De zeurende pijn bleef en breidde zich uit met steken in mijn buik.

Er klopte iets niet.

Mijn lijf werd vermoeider, tot op het punt dat ik de dagen niet meer volhield. Ik was zo, intens, alles omvattend moe. En was zo misselijk steeds. Hoewel ik wist dat ik zeker weten niet zwanger was, voelde mijn lijf wel zo.

Ik ging naar de huisarts…

Toen ik mijn klachten vertelde van buikpijn, enorme vermoeidheid, pijn tijdens seks, contactbloedingen, constante misselijkheid, stuurde ze me meteen door naar de gynaecoloog. Maar ‘meteen’ hield wel in een wachttijd van minstens 2 maanden, en met de zomerperiode was het aannemelijker dat ik tenminste 4 maanden moest wachten.

Een dag later kreeg ik een oproep, dat ik direct maandag al heen kon. Nog geen week na mijn huisartsen bezoek lag ik met m’n benen in de stijgbeugels, klaar voor een echo. Maar niet een echo zoals ik gehoopt had, eentje om te kijken voor een baby Dit keer was het een echo om te ontdekken wat er zich in mijn lijf afspeelde.

En kwam al snel de conclusie dat de wens voor een derde kind de komende maanden geparkeerd moest gaan worden. Want er moest ruimte gemaakt worden voor herstel.

In een volgend artikel neem ik je binnenkort mee in de mallemolen waar we in terecht kwamen. En hoe we van miskramen naar tumormarkers gingen.  Op mijn Instagram kanaal @Jeanetwolf neem ik je mee in alle persoonlijke updates, volg dat account dus voor real time meekijken in mijn leven als Montessori moeder van 2 jongens en in conscious conception reis naar een 3e kindje.